Recenzja Jak przestałam być arystokratką

Hrabina Christine von Brühl pochodzi z rodu hrabiego Henryka von Brühla (pierwszego ministra i ulubieńca króla Polski Augusta III Sasa), któremu Drezno zawdzięcza wspaniałe tarasy nazwane jego imieniem. Jako córka dyplomaty wzrastała i wychowywała się w Akrze, Brukseli, Londynie, Bonn… I właściwie wcale nie chciała wychodzić za mąż Katolicka arystokratka powinna poślubić szlachetnie urodzonego mężczyznę tej samej konfesji – tak nakazuje tradycja. Ale co robić, jeśli nie trafi się ktoś odpowiedni, kogo ona mogłaby również pokochać?

                                                                                                                Źródło: okładka

Większość może myśleć, że hrabina wiedzie sielskie życie pełne przepychu i wszelkich dogodności. Zdania te jednak bywają mylne. Christine von Brühl wcale nie mieszka w pałacu jak to by sobie każdy wyobrażał. Jest to kobieta, która wraz z rodziną mieszka w zwyczajnym mieszkaniu i pracuje jako dziennikarka/pisarka. Jako córka dyplomaty bywała jednak w wielu krajach i studiowała slawistykę, historię i filozofię. Artykuły kolorowych gazetek dotyczące wielkich pałaców hrabin bywają mylne. Nie jest to takie kolorowe. Dotrzymywanie tradycji (czasami męczącej), zachowywanie się zawsze odpowiednie i patrzenie jak ludzie wytykają każdy błąd bywa nużące. 

Książka z opisu wydawała mi się bardzo ciekawa. Życie arystokratki, jej wzloty i upadki. Bardzo rzadko czytam takie książki. Można powiedzieć, że jest to autobiografia, lecz po części te stwierdzenie jest mylne. Sama autorka przyznała, że znajdują się tam informacje wymyślone. Może właśnie temu książka jest bardziej ciekawa? 

Przejdę na chwilę do okładki. Jest ona bardzo przeciętna. Przyznam jednak, że grzbietem ten kolor bardzo ładnie prezentuje się na półce. Styl pisania autorki jest przyjemny. Język pisania nie był trudny przez co książkę czytało się szybko. Przyznam, że jest to cieniutka książka, bo ma zaledwie ponad 220 stron. Jest to naprawdę niewiele, ale to akurat okazało się plusem. 

Podsumowując, nie wiem co dokładnie mam myśleć o tej książce. Z jednej strony jest bardzo przyjemna i miło się ją czyta. Z drugiej strony nie jest to nic nadzwyczajnego. Może nie dojrzałam do tej książki? Może nie zrozumiałam jej do końca? Szczerze nie wiem, ale coś mi w niej nie pasuje. Czytając czułam się dobrze, ale były momenty, że nie mogłam zmusić się do dalszego czytania jej przez dwa dni. Przepraszam, że ta recenzja jest dość krótka, ale nie wiem co mam pisać o tej książce. Podobała mi się, ale nie na tyle, żeby otrzymała fenomenalną ocenę. Książkę oceniam 6,5/10, ale wrócę do niej ponownie za jakiś czas. Może wtedy zmienię o niej zdanie.